ლილი ალფაიძის ზღაპრები ჩანახატებს ჰგავს, ლაკონიურია და თანამედროვე ცხოვრების რეფლექსირებით ბავშვებთან სასაუბრო თემებს ხსნის – თითქოს ზღაპრის წაკითხვით ამბავი კი არ სრულდება, არამედ ეს მშობელსა და შვილს შორის დიალოგის ბიძგია. რასაც ბავშვები ვერ გაიგებენ, პასუხი დიდებმა უნდა გასცენ, პატარებთან ერთად იფიქრონ და იმსჯელონ თემებზე, რომლის წამოწევასაც ავტორი ცდილობს: მიუსაფარი ცხოველების მოვლა, ბოდიშის მოხდის მნიშვნელობა თუ სიკეთის გადამდები ბუნება.