გიორგი ზანგურის ლექსები ასახავს სევდასა და იმედგაცრუებას ღირებულებებისგან დაცლილ, დაკარგულ „ხომალდზე", რომლის საჭე ცრუ ღირებულებების ადამიანებმა ჩაიგდეს ხელში და რომელსაც უფსკრულისაკენ მიაქანებენ. პოეტი იგავის ენით, ხანაც იუმორით ცდილობს, დაგვანახოს არსებული სინამდვილე და სამყაროს გადარჩენის მისეულ გზებს გვთავაზობს.