ავსტრიელი რომანისტი, დრამატურგი, მთარგმნელი, პოეტი, კინორეჟისორი და სცენარისტი. 2019 წელს მიენიჭა ნობელის პრემია ლიტერატურაში „გავლენიანი შემოქმედებისთვის, რომელიც ლინგვისტური გამჭრიახობით ადამიანის გამოცდილების პერიფერიებსა და სპეციფიკას იკვლევს.“ მიუხედავად იმისა, რომ ჰანდკეს ღირსეულ ლაურეატად აფასებდნენ, საერთაშორისო დონეზე მისთვის პრემიის მინიჭება დაგმო არაერთმა საჯარო ფიგურამ და აკადემიკოსმა ინტელექტუალმა, მწერალმა თუ ჟურნალისტმა, რისი მიზეზიც ჰანდკეს მიერ სლობოდან მილოშევიჩის მხარდაჭერა იყო. ჰანდკეს რომანები ძირითადად უკიდურესად ობიექტური ხასიათისაა, მათში ავტორი ექსტრემალურ სიტუაციაში მყოფი პერსონაჟების მდგომარეობას უემოციოდ, აუღელვებლად აღწერს. მწერლის შემოქმედების წამყვანი თემა ყოველდღიური რეალობის და რაციონალური წესრიგის გამანადგურებელი ეფექტები და ძირეული ირაციონალიზმია. 1960-იანი წლების ბოლოს, ჰანდკემ, როგორც ავანგარდული დაჯგუფების წევრმა, აღიარება მოიპოვა პიესებით, მათ შორისაა საზოგადოების შეურაცხყოფა (1966). ჰანდკეს რომანებს შორის გამორჩეულია მეკარის შიში თერთმეტმეტრიანის მოლოდინში (1970). 1971 წელს დედამისის თვითმკვლელობის შემდეგ ჰანდკემ მისი ცხოვრება და ტრაგიკული აღსასრული ასახა მოთხრობაში უსურვილო უბედურება (1972). 1973 წელს ჰანდკემ მიიღო გერმანულენოვანი ლიტერატურის ყველაზე პრესტიჟული ჯილდო, გეორგ ბიუხნერის პრემია, თუმცა 1999 წელს ნატოს მიერ იუგოსლავიის დაბობმბვის მიმართ პროტესტის ნიშნად მწერალმა საპრიზო თანხა ენისა და მხატვრული სიტყვიერების გერმანულ აკადემიას დაუბრუნა. ჰანდკე იყო Grazer Gruppe-ის, Grazer Autorenversammlung-ის წევრი და ფრანკფურტის ავტორთა საგამომცემლო სახლის თანადამფუძნებელი. ჰანდკე მუშაობდა რეჟისორ ვიმ ვენდერსთან ერთად, მათი თანამშრომლობით შეიქმნა ფილმის — ბერლინის ცა — სცენარი (1987). ჰანდკე XX საუკუნის II ნახევრის ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი და ორიგინალური გერმანულენოვანი ავტორია.