ქართველი მწერალი და სცენარისტი, სსრკ-ის მწერალთა კავშირის გამგეობის წევრი, შოთა რუსთაველის სახელობის სახელმწიფო პრემიის ლაურეატი (1975). ნოდარ დუმბაძის პირველი ლექსები თსუ-ს სტუდენტურ ალმანახში დაიბეჭდა. 1950 წლიდან მისი ლექსები და იუმორისტული მოთხრობები სისტემატურად იბეჭდებოდა ქართულ პრესაში. მოთხრობების პირველი კრებული „სოფლელი ბიჭი“ გამოქვეყნდა 1960 წელს. მწერალს აღიარება პირველივე რომანებმა „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“ (1960) და „მე ვხედავ მზეს“ (1962) მოუტანა. ორივე რომანისთვის, რომლებიც ეხებოდა ქართველების ცხოვრებას მეორე მსოფლიო ომის დროს, 1966 წელს მიიღო საკავშირო ლენინური კომკავშირის პრემია. 1975 წელს მიენიჭა რუსთაველის პრემია, ხოლო 1980 წელს ლენინური პრემია. ნაწარმოებების ნათელმა ოპტიმიზმმა, თანამედროვე ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი მოვლენების ღრმა წვდომამ, თხრობის ლირიზმმა და განუმეორებელმა იუმორმა განაპირობა მწერლის პოპულარობა — როგორც საქართველოში, ისე საზღვარგარეთ. დუმბაძის თხზულებები თარგმნილია რუსულ, უკრაინულ, მოლდავურ, სომხურ, აზერბაიჯანულ, ინგლისურ, ფრანგულ, გერმანულ, ესპანურ, პოლონურ, იაპონურ, თურქულ, არაბულ და სხვა ენებზე. დუმბაძეს ეკუთვნის ლექსებისა და მოთხრობების რამდენიმე კრებული. დაჯილდოებული იყო ოქტომბრის რევოლუციის, შრომის წითელი დროში, საპატიო ნიშნის ორდენებითა და მედლებით. დუმბაძის ოთხი რომანი გადაკეთდა პიესებად. დაიდგა საქართველოსა და უცხო ქვეყნების სცენებზე. გადაღებულია კინოფილმები: „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“ (1962 წ. რეჟისორი თენგიზ აბულაძე); „მე ვხედავ მზეს“ (1965 წ. რეჟისორი ლანა ღოღობერიძე); „გზა მშვიდობისა, ჯაყო!“; („ნუ გეშინია, დედას!“ მიხედვით (1972 წ. რეჟისორი მერაბ კოკოჩაშვილი). დუმბაძის შემოქმედებაში ხშირად მეორდება რამდენიმე მოტივი. ერთ-ერთი ასეთი მოტივია დედის მონატრება. დუმბაძის მთავარი პროტაგონისტები ხშირად ობლები არიან. მთავარი პერსონაჟის დედას თითქმის ყველა შემთხვევაში, გარდა ერთისა, სახელად ჰქვია ანიკო დუმბაძის დედის, ანა ბახტაძის მსგავსად. კიდევ ერთი ხშირად განმეორებული მოტივია გარდაცვლილთა მიმართ დადებული ფიცი ან ანგარიშგება. ეს მოტივი მეორდება რომანებში „მე ვხედავ მზეს“, „მზიანი ღამე“, „ნუ გეშინია, დედა!“, „ძაღლი“. დუმბაძის ყველა რომანში აღწერილია სიკვდილი, მისი ყველაზე მეტად იუმორისტული ნაწარმოები, „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“, სრულდება სიკვდილის სცენით. დუმბაძის ნაწარმოებების პერსონაჟები ხშირად არიან ფსიქიკური დაავადების მქონე პირები ბეჟანა („მე ვხედავ მზეს“), მარგო („მარადისობის კანონი“), მერაბია („ნუ გეშინია, დედა!“), დიდრო („დიდრო“). დუმბაძის პერსონაჟები ასევე არიან დამნაშავეები: ტიგრანა, ლიმონა, თავერა, ვახტანგ ამბოკაძე. დუმბაძის ნაწარმოებებში ჩნდება რელიგიური მოტივებიც, მოთხრობაში „კუკარაჩა“ მილიციელი კითხულობს სახარებას, რომანში „მარადისობის კანონი“ მომაკვდავი პერსონაჟი სიზმარში ხედავს ქრისტეს, ამავე რომანში ერთ-ერთი პერსონაჟი რელიგიად იხსენიებს მარქსიზმ-ლენინიზმს. დუმბაძის ნაწარმოებები გამსჭვალულია იუმორით. საგანგებოდ სასაცილო სიტუაციებს ავტორი იშვიათად ქმნის, იუმორი გამოყენებულია დრამატულ სიტუაციებში და ის გაჭირვებისასთან გამკლავების მექანიზმია.