„ყველა ქუჩა, შესახვევი, ადამიანი, რომელიც მეხსიერებამ მნიშვნელოვნად მიიჩნია, ბელამ საკუთარი ამბის ნაწილად აქცია. თანაც წერა ისე ეხერხება, რომ იმთავითვე გრძნობ, რამე ზერელე დოკუმენტურ საარქივო იძულებას კი არა, მაღალმხატვრულ ლიტერატურას კითხულობ. აგერ მაგალითად: „ნატო ბებომ შელოცვა იცოდა, ტკბილად მახსენდება მისი ჩიფჩიფი. სიცხიანი ვწევარ

და გაურკვეველი სიტყვები ნანასავით ჩამესმის… ნეტავ რას ამბობს? ნახშირიანი დანა უჭირავს… მერე მეძინება“. ეს მაგიური სცენა საკუთარი გამოტოვებით გიბიძგებთ გაიხსენოთ ყველა ლოცვა და შელოცვა, რაც გსმენიათ და წაგიკითხავთ. ეს იძულებაა ლიტერატურის ძალა“.