ავტორის შესახებ
იაპონელი მწერალი, ახალი იაპონური ლიტერატურის კლასიკოსი. კომპოზიტორ იასუსი აკუტაგავას და დრამატურგ ხიროსი აკუტაგავას მამა. ცნობილია თავისი მოთხრობებითა და ნოველებით. 1935 წელს იაპონიაში დაწესდა აკუტაგავას სახელობის ლიტერატურული პრემია.
ჟურნალი „სინსიტე“ სამჯერ დაიხურა და სამჯერვე აღადგინეს იმავე სახელწოდებით. მესამეჯერ აღდგენისას, პირველივე ნომერში, რომელიც 1914 წლის 14 თებერვალს გამოვიდა, მკითხველმა დაინახა მისთვის ახალი ლიტერატურული სახელი აკუტაგავა, ანატოლ ფრანსის ნოველის „ბალთაზარის“ თარგმანზე. ხოლო მაისის ნომერში ჟურნალ „სინსიტე“-ში დაიბეჭდა მისი პირველი ნოველა „მოხუცი“. შემდეგ დაიბეჭდა მისი ნოველები: „რასიომონის კარიბჭე“ (1915 წ.), „ცხვირი“ (1916 წ.).
საზოგადოებამ შეამჩნია ლიტერატურის სამყაროში ახალი ტალანტის დაბადება. „რასიომონის კარიბჭის“ გარდა, ამ პერიოდში, აკუტაგავამ დაწერა ჰაიკუს ჟანრის ლექსები - „ჰაიკუს კრებული“.
აღიარება ღრმა ფსიქოლოგიზმისა და რაფინირებული სტილის მეოხებით მოიპოვა. აკუტაგავა რიუნოსკე ცოცხალი სინამდვილისგან განდგომილი ხელოვანი იყო. ბევრი ნოველის სიუჟეტი მან აიღო არა თანამედროვე ცხოვრებიდან, არამედ შუა საუკუნის ლეგენდებიდან და ლიტერატურული ძეგლებიდან, რათა გამიჯვნოდა, მისი აზრით, უხამს, უგვანო რეალობას და მთელი ყურადღება გადაეტანა აბსტრაქტული ადამიანის რთული, ხშირად არაბუნებრივი სულიერი პროცესების წარმოსახვაზე „უსიერ ტყეში“, 1922; „ამბავი სიკეთის გადახდისა“, (1922).
აკუტაგავა რიუნოსკეს ნაწარმოებებს ლირიზმით შეზავებული სკეფსისისა და პესიმიზმის დაღი აზის, რასაც განაპირობებდა ბურჟუაზიული ყოფასთან მისი ეთიკური მოთხოვნების შეუთავსებლობა. აქედან - მწერლის საგანგებო ინტერესი რელიგიის მიმართ („ნანკინელი ქრისტე“, „ო-გინი“, „კბილანები“, 1927). აქედან გამომდინარეობს აკუტაგავა რიუნოსკეს დაბეჯითებული ესთეტიზმი; ხელოვნებისა და ცხოვრების დაპირისპირებისას იგი უპირატესობას ყოველთვის ხელოვნებას ანიჭებს („ცხოვრება იდიოტისა“, 1927; „წამებანი ჯოჯოხეთისა“, 1918).
